Zonder al te dramatisch te doen, het kunnen aangeven van je grenzen is écht belangrijk! Maar waarom is het zo moeilijk?

Ik had vaak het gevoel dat ik op veel situaties in mijn leven geen grip had. Alsof het me allemaal overkwam en ik het er maar mee moest doen of zo. Mijn persoonlijke grenzen waren echt super slecht. Ik deed meestal wat er van me werd verwacht, omdat ik iedereen tevreden wilde houden en overcompenseerde als een malle. Dit leidde ertoe dat de balans in mijn leven zoek was, ik weinig zelfvertrouwen en een negatief zelfbeeld had en behoorlijk gefrustreerd was. Totdat ik leerde dat grenzen je in staat stellen om effectiever te communiceren met je omgeving en beter voor jezelf te zorgen. 

Veel mensen leven (en spreken) op de automatische piloot. We beantwoorden vragen vaak met een antwoord waarvan je denkt dat de ander dit wil horen en we voeren activiteiten uit zonder hier al te veel bij na te denken.

We hunkeren graag naar de veilige reactie: Ja. Om daardoor dus vervolgens iets te doen waar we eigenlijk een hekel aan hebben. Hoe vaak zeg jij ja tegen iets en ben je daarna geïrriteerd en gefrustreerd? 

Nee zeggen

Nee zeggen is makkelijker gezegd dan gedaan, dat is algemeen bekend. Het gaat namelijk niet alleen over het oefenen hiermee, maar ook over accepteren dat niet iedereen het leuk zal vinden als je nee zegt en je daar dan vervolgens oké bij voelen. 

Ik vond het heel vervelend om mensen teleur te stellen en om dat gevoel te vermijden deed ik wat er van me werd gevraagd. Ik was ook bang voor de afwijzing als ik niet zei wat iemand wilde horen. Om een weloverwogen antwoord te kunnen geven als iemand je een vraag stelt, is het belangrijk om je van dit soort processen bewust te zijn.

Wat mij hierbij heeft geholpen, is om het proces tussen de vraag en het antwoord te vertragen door één van onderstaande oneliners te gebruiken:

‘Ik kom hier later op terug, dan check ik eerst even mijn agenda.’ 
‘Ik wil daar graag even over nadenken en kom er later bij je op terug.’
‘Ik ben dan helaas niet beschikbaar. Is er een andere manier waarop ik zou kunnen bijdragen?’

Wanneer iemand niet boos werd als ik één van bovenstaande dingen zei, maakte ik zowat een vreugdedansje. Hier had ik veel eerder mee moeten beginnen!

Natuurlijk komt het ook nog wel eens voor dat je toch iemand teleurstelt, daar ontkom je niet aan. Daar ben ik inmiddels ook wel achter en dat is helemaal oké. Ik stel liever een ander teleur dan structureel mezelf.

Waarom is het zo moeilijk?

Grenzen aangeven wordt vaak bemoeilijkt door onze gevoelens:

• Je wilt anderen graag een plezier doen
• Je bent bang dat je anders niet meer aardig wordt gevonden
• Je wilt niet anders zijn dan anderen

Maar ook door normen en waarden en aangeleerd gedrag:

• Als ik niet naar dat ene feestje ga waarvoor ik ben uitgenodigd, dan ben ik asociaal
• Ook al moet ik me in allerlei bochten wringen, nee zeggen is ook weer zo onbeleefd
• Ik moet gewoon doen wat er van me wordt gevraagd, ook al heb ik daar niet altijd zin in

Stel grenzen voor jezelf

Ik wil je uitdagen om vanaf vandaag wat langer na te denken en jezelf de tijd te geven om dingen af te wegen voordat je antwoord geeft. Wat is het ergste dat er kan gebeuren als je een grens voor jezelf stelt? Je overleeft het echt wel 😉

Wat zou er gebeuren als je nu eindelijk eens voor jezelf kiest?

Veel liefs,

Zahra