Jij kent ze vast ook wel, de pleasers. Mensen die er moeite mee hebben om te zeggen wat ze willen, wat ze écht denken. Die vooral niemand tegen de haren in willen strijken en sorry zeggen terwijl ze helemaal niets verkeerd hebben gedaan. Die het makkelijker vinden om ja te zeggen dan uit te leggen waarom ze eigenlijk nee bedoelen. Die het niet kunnen verdragen iemand teleur te stellen en het vreselijk vinden om niet aardig te worden gevonden. Misschien ben jij wel zo iemand.

Vroeger was ik ook een vreselijke pleaser en ging ik als een soort kameleon door het leven. Ik bewoog ogenschijnlijk moeiteloos mee met mijn omgeving en zette alles op alles om mensen te geven wat ze wilden. Andermans geluk kwam altijd eerst en ik had grote moeite met nee zeggen. Daarmee ging ik het risico uit de weg om niet aardig te worden gevonden. Het hield me ook tegen om mezelf te kunnen zijn en dat begon me op te breken. Ik druk me nog heel zacht uit als ik zeg dat ik daar zelfs helemaal klaar mee was. Ik ben ermee gestopt en nu voel ik mij stukken beter! Mijn advies is dan ook: stop hiermee, het is namelijk helemaal niet zo aardig als het lijkt.

Zo op het eerste gezicht lijkt het heel aardig om te willen voldoen aan de wensen of verwachtingen van anderen, maar pleasen heeft daar niets mee te maken. Het is helemaal niet aardig, leuk of onbaatzuchtig. Door met je eigen gedrag de reacties van anderen op jou te willen sturen tot iets waar jij zélf blij van wordt, is niet aardig. Het is manipulatief. Daarnaast ben je ook jezelf niet, want je laat gedrag zien waarvan je denkt dat de ander het wil zien. Je doet niet alleen jezelf daarmee tekort, maar ook de ander. Het lijkt me dat je van tevoren niet eerst netjes vraagt: ‘Zal ik je pleasen?’ Je vult dit voor een ander in en gaat het vervolgens gewoon doen, zodat jij kunt leven met hun reactie op jou. Je staat niet open voor iemands mening, omdat jíj misschien niet kunt leven met die mening.

Er zijn zoveel redenen te bedenken waarom mensen het doen en ook al wordt dit niet graag toegegeven, vrijwel alle redenen zijn terug te voeren op één ding: angst. Pleasen is angst in actie. Het is de vrees voor iets wat je niet in de hand hebt, namelijk de reacties van anderen op iets wat jij zegt of doet.

Het gevoel dat iemand je nodig heeft, lijkt veel op liefde. Dat is een fijn gevoel als je bang bent om mensen kwijt te raken. De werkelijkheid gaat er alleen net even iets anders aan toe. Je raakt namelijk jezelf kwijt in je zinloze poging om iedereen te vriend te houden. Iemand die altijd klaarstaat voor alles en iedereen, is waarschijnlijk bang niet nodig te zijn. Iemand die zich altijd voegt naar de mening van de rest, heeft angst er anders niet bij te horen. Stel dat je altijd te horen krijgt dat je zo goed bent in alles regelen, fijn dat er altijd op jou kan worden gerekend. Dat wil je wel toch? Degene zijn die de boel bij elkaar houdt en iedereen redt. En je bent er nog goed in ook! Wauw, dat is helemaal top. Daar krijg je een warm gevoel van, dat begrijp ik natuurlijk ook wel.

Ik wil je uitnodigen om eens bij de volgende vragen stil te staan:

• Is het een voorwaarde voor een relatie?
• Is het ‘ze vinden me leuk’ of ‘ze vinden me leuk omdat ik altijd voor iedereen klaarsta’?
• Ben je bang dat je niet leuk meer wordt gevonden als je stopt met alles doen voor iedereen?

Een oprechte relatie kan namelijk nooit met voorwaarden komen. Dus hoe authentiek er ook wordt gedacht dat we bezig zijn, het is allesbehalve écht. Het is zelfs gewoon fake AF 🙂 Pleasen is niet een of andere karaktertrek of een vrouwenkwaal, het is het resultaat van conditionering. Het is dwangmatig zelfopofferend gedrag.

Misschien heb je het idee dat je helemaal geen pleaser bent. Dit hoor ik heel vaak. Mensen doen alsof ze schijt hebben aan de meningen van anderen en zijn druk bezig hun eigen leven vorm te geven, zonder zich iets aan te trekken van alle invloeden van buitenaf. Think again, haha. De klassieke pleasers zijn de mensen die druk bezig zijn met het leven van anderen makkelijker en comfortabeler te maken. Pleasen kent allerlei verschijningsvormen die allemaal een variatie hebben op hetzelfde probleem: het onvermogen om je goed te voelen zoals je bent. Het gaat hierbij altijd om een gebrek aan eigenwaarde, een gevoel van machteloosheid en de angst te worden afgewezen.

Je vertoont veel verantwoordelijker én aardiger gedrag als je voor jezelf kiest. Daarmee wil ik niet zeggen dat je vanaf nu ineens super egoïstisch moet zijn, dat is gelijk weer het andere uiterste. Wat ik wel wil zeggen, is dat je óók aan je eigen behoeften gehoor geeft, náást die van anderen.

Zo prettig is het namelijk ook weer niet dat anderen je nodig hebben of om altijd aardig gevonden te worden als dat betekent dat je jezelf dan keer op keer opoffert… Stop hiermee en zet je masker af.

Wat heeft dit blog jou geleerd? Leuk als je het hieronder met me wilt delen 😊

Veel liefs,

Zahra